SOYADIN BENDE KALDI...(Hikaye)

Ayrılalı bir ay olmuştu... Ne garip,nasıl başlamış nasıl bitmiştik, beraber okul yıllarında sevgi denen şey yüreklerimizdeydı şimdi ise bir boşluk ne söylenir bilmiyorum. zamanla birbirimizi tükettik söylecek söz yoktu sanırım; şimdi bu eve sadece eşyalarımı toplamaya geldim. Bu eve nasıl girmiştim nasıl heycanlıydık ,eşyaları nasıl seçmiştik, valizimi toparlamayı bıraktım. Öylece bakıyorum sen diğer odadasın yanıma bile gelmekten uzaksın. Bilmiyorum ne haldesin. Biz bu duruna nasıl geldik! düşünemiyorum ,eşyalarımı toparlamak bu kadar zor mu olmalıydı? oturdum bir kenara öylece bakıyorum,beynimde anıların yordunluğu var...

Her yerde anılar var. Her yerde biz varken; bu eşyaları toparlasam ne olacak, bana hatırlatacak herşeyi yakmalımıyım? bilmiyorum neyi nereye kadar yakabilirim. Kendimi yakamam! kapı aralandı, ben bu düşüncelerle doluyken... Kerem oda`ya girmiş bunu bile farketmemişim. Gönül yardıma ihtiyacın varmı? baktım hayır sadece yalnız kalmak istiyorum. Yalnız ben gidene kadar sende evde olmazsan sevinirim dedim. Tamam dedi ne garip ,gitti galiba dedim. O kadar yorgun hissediyordum ki kendimi, onunla ne konuşacaktık.
Dün boşanmıştık.Ayağa kalktım hafifçe eşyaları toplamaya başladım. Herşey senin beğendiğin yumuşatıcı kokuyordu... Bunları silmek ne kadar zor! herşey böyle hatırlatırken,ilk boşanan biz değildik! gözlerimdeki yaşı sildim .Toplamaya başladım bu durum uzun sürmedi... Kendimi duvara yaslayıp duvarlarda ağlayan bir kadın sesi belirdi... Ne kadar zor durumda gibiydim. Bunları atamıyordum herşey,herşey seni hatırlatırken, hayatın neresinden başlamalıydım. Bilemiyorum bundan sonra ne yapmalıydım. Bu zamana kadar bizim içindi bütün kararlar. Şimdi yalnız düşünmek zor geliyordu. hani ölene kadar beraber olacaktık !bir başka kadın için değer miydi? nasıl aldatmıştın? bunu nasıl yapmıştın?

Beni hiç mi düşünmedin?seni gönderdim bu soruları duvarlara söylüyorum. Artık herşey bitmişti, gurursa gurur,onursa onur. Şimdi ne olacaktı ,oturduğum yerde; albüm geldi elime, bütün resimlerimize baktım. Okul sıralarından bu güne kadar geldiğimiz yere baktım. Düğün fotoğraflarımıza baktım. Ne kadar da mutluyduk. ya şimdi ,mevsim sonbahar da değildi ama;biz sararmış yapraklar gibi savrulduk . Benim canım acırken sen nasıl bu kadar duyarsız olabilirsin? bu fotoğrafta gülen mutlu çitf bizdik. Kerem nasıl olabilirdi. Gönül kendinden geçmiş gibiydi... Sesi o kadar yükselmişti ki farkın da bile değildi,Kerem gitmemişti oda evdeydi. Evet onu aldatmış,hayatında bir kere içki almıştı. Güya evliliğe veda partisiydi... En yakın arkadaşı evleniyordu ve devamında sabah kalktığında yanında başka bir kadın vardı.O gün saatlerce sokaklarda dolaşmış kendinden iğrenmişti,akşam olduğunda eve gitmişti Gönül evde yoktu. kendini bir kotuğa bütün ağırlığıyla öylece bıraktı. O anda telefonun sesiyle uyanmış gibiydi. Arayan Gönül`ün annesiydi,Gönül dün akşam bana ulaşmaya çalışmış ama;telefon kapalı olduğu için ulaşamamıştı.Hastane dedi.şimdi tamamen uyanmıştı. Kerem bebeğinizi kaybettiniz! dün akşam merdivenlerden düşmüş Gönül dedi sevdiğim ,bebeğim diye ağlayarak Kerem hastaneye gitmişti. Oda`ya girdiğinde herşey sessizdi.
Gönül öylece duvara bakıyordu... Dalmıştı beni görünce ağladı... bebeğimiz artık yok! yok dedi bilmiyorum kaç saat öylece birbirimize sarılarak ağladık. Bende bilmiyorum hemşire geldi. Rutin kontrolleri yaptıktan sonra çıktı. Gönül`ün yani bizim artık çoçuğumuz olmayacaktı.Doktor öyle diyordu .Kerem oda`dan çıktı hala karanlık bir köşede ağlıyordu. İlahi adelet dedi, ben bunu hakettim o günden sonra Gönül işe gitmedi. Günlerce odasında kaldı. Bir gün çıktı oda`dan ben bunu yapamam dedi.ümidimi kesemem verende Allah alanda dedi,neden olmayacakmış, zamana bıraktı. Eskisi gibi gülmeye başladı. Olmayacaksa bile en iyisini mevla bilir dedi.``Her şerde mutlaka bir hayır.`` vardır.Kerem de mutluydu bebeklerinin odasını topladılar .O oda`ya pek girmediler.Akşam yemeği yedikten sonra Kerem uyumuştu. Kerem`in telefonun sesi geliyordu.Bir yerden ama;nerden Gönül dakikalarca telefonu aradı.Bulduğunda arayana bile bakmadan tuşlara dokundu. bir kadın sesiydi aşkım o günden sonra görüşemedik ,görüşelim seni unutamıyorum dedi.Kadının söylediği tarihi düşündü. Bebeklerini kaybettikleri geceydi... O başka bir kadının kollarındaydı.Telefona mesaj geldi Gönül`ün elleri titriyordu gözyaşları arkasından geldi,okuyordu Kerem uyandı o sırada sen daha uyumadın mı? dedi ne oldu? diye sordu ne oldu? niye böylesin? ne oldu ?bebeğimizi kaybettiğimiz gece nerdeydin ?diye sordu Gönül telefonu yere attı. Ağlayarak bu iş bitti. dedi ve oda`a gitti.Kapıyı kapattı. Kerem olduğu yere yığıldı. Telefonu aldı eline, düşünemiyordu bile sabaha kadar öyle kaldı. O geceyi anlatan bir mektup yazdı. Çünkü yüzüne bakarak bu durumu anlatacak gücü bulamıyordu kendinde,ben seni aldattım nasıl denirdi, bilmiyordu.

Sabah oda`dan çıktı Gönül mektubu okudu.bitti dedi. bitti! o gün bir kaç eşyasını toplayıp başka bir ev tutup tamamen gitti. Bir hafta sonra da mahkeme celbi geldi. Kerem`in adresine istemiyordu bitmesini onu seviyordu. Bir hata yapmıştı. Kendinde bile değildi ama;dinlemiyordu Gönül bütün telefonlar kapalıydı mahkeme günü geldi. kerem hatalı olduğunu ,sevdiğini ayrılmak istemediğini söyledi. Gönül hayır dedi bu iş bitti! Hakim tel celsede boşadı son defa baktılar birbirlerine, bitiyordu işte Gönül çok seviyordu ama; bunu yapmamalıydı. Ben en büyük acılarla kıvranırken, onun başka bir kadınla oluşunu affedemem diyordu.Gönül Kerem`e yaklaştı. Bu gün kalan eşyalarımı almaya gelebilirim. Sen evde olmazsan sevinirim dedi.Kerem arkasından baktı... Bitmiş miydi herşey, evde olacaktı bir bahane bulurum dedi,akşam`a yakın bir saatte Gönül geldi Kerem`i görünce şaşırdı. Kerem birazdan çıkarım dedi.ama; hiç çıkmadı...bütün gözyaşlarını, anıları, beraber paylaştılar. Arada bir duvar vardı sadece

Bütün eşyalar toplanmış,çıkmak üzereyken çantası kolundan düştü,hüvviyeti düştü.gözleri takıldı kaldı. Gönül Gezen Altan ,Altan diye kekeledi... Altan Kerem`in soyadıydı herşey bitmişti belki ama;hala aynı soyadını taşıyordu,bir kez daha göz yaşları sel oldu. Kerem sesleri duyuyor oda ağlıyordu. Gönül toparladı kendini ve valizini alıp kapıdan çıkarken son defa baktı. kapıya ,herşeye,merdivenlerden indi ve gitti. Kerem pencereden baktı ona kal bile diyememişti... yüzü yoktu bitmişti!

Gönül yol boyu düşündü. Soyadın bende kaldı!!!

Neriman KÜÇÜK 01.02.2009